Angst.
Het houdt me bezig, de laatste tijd. Angst in de wereld, en angst in mezelf, om wat in die wereld gebeurt: covid, overstromingen, oorlog, prijsstijgingen, hongersnoden, verkrachtingen. Het lijstje lijkt niet te stoppen. En de angst die dat veroorzaakt evenmin.
Ik merk dat die angst ook mijn leven binnensijpelde en - als ik niet oplet - groeit en woekert. Tot ze mijn zachte, warme en vertrouwende kant overstemt.
Ik voel dat ze me doet verstarren, op mezelf terugplooien, ineenkrimpen en afsluiten van de ander.
Ze trekt en duwt aan me. Ze brengt me uit evenwicht.
Of dat doet ze toch wanneer ik niet oplet...
Gelukkig ontdekte ik een tegengif: wat ik leerde van Joanna Macy en The Work That Reconnects is dat “we ontdekken dat onze pijn voor de wereld een poort is naar een groter gevoel van zijn. Er treedt een doorbraak op wanneer we niet langer alles wat zorgen baart buitensluiten, maar ons in plaats daarvan openen voor onze onderlinge verbondenheid met de wereld.”
Die angst, en die pijn om de wereld, dragen m.a.w. ook een cadeautje met zich mee: ze doen ons stilstaan bij onze grote betrokkenheid en liefde voor de wereld, en wat daarin voor ons als persoon het belangrijkste is.
The Work That Reconnects - of ‘actieve hoop’ zoals het in het Nederlands heet - vraagt niet om hoopvol te zijn. Wat het wel vraagt is bewust te zijn van wat belangrijk is voor ons, waar we op hopen, en wat we kunnen ondernemen om die richting uit te gaan.
Angst nodigt uit tot dat bewustzijn. Tot dicht bij onszelf blijven. Tot afstemmen op onszelf, en mee vormgeven aan die wereld waar we op hopen.
Dat bewustzijn, dat is een daad van verzet. Een daad voor een wereld vol hoop, en vol vrede. Een daad, waar de wereld nood aan heeft.
Wil ook jij groeien in bewustzijn, en dat groter gevoel van Zijn ervaren? Stuur me een bericht voor een inspiratiegesprek, en samen zoeken we hoe je dat doet op jouw maat!
Reactie plaatsen
Reacties