Klinkt stevig, he, die titel? Want wie verraadt zichzelf nu? En toch: onszelf verloochenen om erbij te horen doen we allemaal, in meer of mindere mate.
Denk maar aan:
- in een groep collega's die allemaal A vinden, niet zeggen dat jij eigenlijk B vindt.
- het niet aangeven wanneer je iets niet begrijpt, uit angst dom gevonden te worden.
- toch dat glas alcohol nemen, ook al wil je eigenlijk minderen, maar je hebt geen zin in lastige vragen.
- afspreken met een vriendin, ook al snak je naar een avondje rust.
We doen het allemaal, en dat is begrijpelijk, want erbij horen is een oerbehoefte. We zijn sociale wezens, en dat verlangen om ergens bij te horen, om geaccepteerd te worden, zit diep verankerd in ons.
De ironie van verbinding door aanpassing
We passen ons dus aan om ons verbonden te voelen. Maar de ironie is dat dit ons juist verder weg brengt van verbinding. Wanneer we ons aanpassen en een soort "gefilterde" versie van onszelf laten zien, trekken we mensen aan die met die aangepaste versie resoneren. Die versie die misschien wat gepolijst is, wat minder kwetsbaar, wat minder onszelf. Bij hen zullen we nooit het gevoel hebben dat we er écht bij horen. Die vorm van erbij horen bezorgt ons een leeg gevoel en brengt ons verder weg van onszelf.
Er écht bij horen, dat gebeurt op het moment dat we onszelf de toestemming geven om ons te tonen zoals we werkelijk zijn. Pas dan vinden we mensen die echt bij ons passen. Mensen die niet afhaken als we eerlijk zijn en die ons omarmen zoals we zijn, met al onze eigenaardigheden en kwetsbaarheden.
De moed om authentiek te zijn
Tonen wie we werkelijk zijn - ongecensureerd en onopgesmukt - vraagt moed. Het betekent dat we niet voor iedereen zullen ‘passen’ en dat sommige mensen zullen afhaken. En dat mag. Want alleen dan komt er ruimte voor pure verbindingen die ons voeden en vervullen.
Makkelijk is het niet. Ook ik bots er regelmatig op, op dat deeltje in mij dat vraagt om me aan te passen. Dat deel in mij dat zich anders wil kleden wanneer ik voor een groep leidinggevenden sta, of dat aarzelt om iets kwetsbaars te delen op instagram.
Maar dan weet ik: het is ok. Dit is deel van het mens-zijn. En ik haal kracht uit de wijze woorden van Brené Brown:
“Don’t walk through the world looking for evidence that you don’t belong, because you will always find it. Don’t walk through the world looking for evidence that you’re not enough, because you will always find it. Our worth and our beloning are not negotiated with other people. We carry those inside of our hearts.
And so for me, I know who I am. I’m clear about that and I’m not going to negotiate that with you. I will negotiate a contract with you. I will negotiate maybe even a topic with you. But I’m not going to negotiate who I am with you, because then I may fit in for you, but I no longer belong to myself. And that is a betrayal I’m not willing to do anymore. I spent the first 30 years of my life doing that. I’m not willing to betray myself anymore to fit in with you. I just can’t do it.”
Ik draag deze woorden bij me, en deel ze graag met jou, als een uitnodiging om telkens opnieuw te kiezen voor die moed om je pure zelf te zijn, hoe dat er voor jou ook uit ziet: vaker nee zeggen, je mening verwoorden, dragen wat je echt mooi vindt,... . Het zijn misschien kleine stappen, maar het zijn stappen op weg naar de authentieke, pure en prachtige jij...
De vrouwencirkels van In Essentie zijn een plek waar je op een liefdevolle manier uitgenodigd wordt om die pure versie van jezelf te zijn. Het is een plek waar zelfcensuur niet nodig is en waar je dat echte 'erbij horen' kunt ervaren. Ik nodig je graag uit op een vrouwencirkel. Je leest er hier meer over. Of mail me met vragen of bedenkingen. Ik hoor graag iets van je.
Liefs,
Anja
Reactie plaatsen
Reacties