In je kracht staan is belangrijk, maar de weg ernaartoe is met momenten verdomd pijnlijk. In dit blogbericht vertel ik je over wat het voor mij op dit moment pijnlijk en kwetsbaar maakt.
Ken je The Presence Process? Het is een boek van Michael Brown waarbij je tien weken lang stap voor stap je niet-verwerkte emoties blootlegt. Op die manier kun je ze verwerken en steeds meer groeien als persoon.
Het is best een stevig boek en oh boy, kom ik niet-verwerkte emoties tegen!
Vannacht bijvoorbeeld had ik een nachtmerrie. Geen nachtmerrie zoals anders, maar een heel realistische droom die niet-verwerkte emoties bloot legde.
De droom ging er over dat ik een workshop moest geven en dat helemaal vergeten was. Ik stond onvoorbereid voor de groep en bakte er niets van. De groep bestond uit zo'n 40 mensen en velen gaven (felle en heel persoonlijke) kritiek.
In werkelijkheid zou zo'n situatie niet op die manier verlopen, maar in mijn droom leek ze levensecht.
Ik voelde me in die droom heel klein en onzeker en schaamde me. Ik voelde me niets waard.
Ik werd nat van het zweet en vol stress wakker.
Deze nachtmerrie vertelde me veel over mezelf en over het gekwetste kind in mij dat nog steeds bepaalt hoe ik me voel en gedraag.
In The Presence Process gaat het er om dat je bij zo'n niet-verwerkte emotie teruggaat naar wanneer je dat gevoel nog ervaren hebt, en zo terug tot in je kindertijd.
Al snel kwam ik uit bij het gepest worden in de lagere en middelbare school. Ook toen kreeg ik vaak kritiek. Ik heb me toen vaak klein en onzeker gevoeld. Ook is dat het moment waarop ik mezelf aanleerde dat ik moest bewijzen dat ik iets waard ben, bv. door goed te presteren op school of op het werk.
Dat is wat de droom zo pijnlijk en confronterend maakte: ik presteerde absoluut niet en voelde me daardoor als mens compleet gefaald. Ook al WEET ik dat elke mens inherent waarde heeft, ongeacht wat die doet of presteert. Mijn droom maakte me - samen met gebeurtenissen van de afgelopen maanden - pijnlijk duidelijk dat ik onbewust toch nog een andere overtuiging heb hierover.
Onbewust vind ik blijkbaar nog steeds dat ik weinig waard ben wanneer ik niet 'presteer'.
Die overtuiging draag ik al meer dan 30 jaar mee. Ik dacht tot een tijdje geleden dat ik die gevolgen van het gepest-zijn wel overwonnen had. En deels is dat ook zo.
Maar nu werd pijnlijk duidelijk dat ik het wel deels overwonnen heb, maar ook deels toedekte door een pantser van ego en bewijsdrang.
Dat pantser laat ik vallen. En dat doet pijn.
En nu - door steeds meer te kiezen voor wie ik in essentie ben - kies ik er ook bewust voor om mijn pantsers te laten vallen. Daardoor komen verdrongen stukken naar boven, zoals dat gekwetste kind dat twijfelt aan zichzelf en haar eigenwaarde ophangt aan wat ze bereikt.
Dat stuk in mij ben ik stap voor stap aan het ontbinden om plaats te maken voor iets nieuw. En daar wil ik even heel eerlijk over zijn met je.
Vaak schrijf ik over hoeveel vrijheid en voldoening het geeft om te leven vanuit je essentie. En dat is ook zo. Maar vandaag wil ik een andere kant belichten: je geconditioneerde lagen of je pantsers afwerpen is allesbehalve rozengeur en maneschijn. Het is best pijnlijk en confronterend. Je zult op jezelf botsen, twijfelen aan jezelf en je weer dat gekwetste kind voelen. En dat is normaal. Want het is pas door die verdrongen stukken van onszelf naar boven te brengen dat we er mee aan de slag kunnen.
We moeten er door. En zodra je begint te transformeren als mens wil je er ook verder door. Want dan beseffen we dat het die verdrongen stukken zijn die ons verhinderen om in onze kracht te staan.
Het is als een ui waarbij je laag voor laag afpelt, tot je in de kern komt. Zo pellen we ook steeds onze lagen van pantsers en beperkende overtuigingen af om bij onze eigen essentie te komen.
Je hoeft het niet alleen te doen.
Dat pad naar onze essentie gaat soms vlot, maar soms (zoals nu bij mij) absoluut niet.
Het goede nieuwe is dat we dat niet alleen moeten doen. Ik geloof niet dat we er als mens voor gemaakt zijn om dit alleen te doen. Wel samen met vrouwen die ons begrijpen.
Daarom ben ik In Essentie gestart.
In Essentie is een warme community waar we elkaar inspireren, ondersteunen en empoweren om samen die pantsers af te gooien en steeds meer in onze kracht te gaan staan.
Gun jezelf ook zo'n community.
Schrijf je in op de nieuwsbrief en word uitgenodigd voor warme ontmoetingen met vrouwen die je snappen.
Reactie plaatsen
Reacties